Kun je een belastend patroon helemaal overstijgen?
Een vraag die ik vaak krijg, is deze: kun je ooit écht helemaal loskomen van bepaalde thema’s of belastende patronen? Of zal er altijd een stukje actief blijven van het trauma dat onder het patroon ligt?
Of iets werkelijk helemaal verdwijnt durf ik niet te zeggen. Wel heb ik zelf ervaren dat een patroon of trigger steeds minder en zwakker kan worden, totdat je het nagenoeg niet meer merkt dat het er is. Of er in ieder geval geen belemmering of last meer van ervaart.
Naar de pijn toe
Dat kan mijn inziens alleen wanneer je de moed hebt om telkens opnieuw aanwezig te blijven bij je triggers. En juist dát is vaak zo moeilijk. Onze eerste reactie op iets dat pijn doet (fysiek of emotioneel, maakt geen enkel verschil) is namelijk om daarvan weg te gaan. Lekker paradoxaal wellicht: maar iets waar je ‘last’ van ervaart kan zich alleen van je losmaken als het er mag zijn en de ruimte krijgt. Jij kunt het dus ook niet zélf loslaten, het is geen actief iets wat je kunt forceren of doen. Iets kan zich alleen maar van jou losmaken.
Vanuit afwijzing ben je – net als binnen het familiesysteem – gebonden aan datgene waar je juist zo graag vanaf wilt. Op het moment dat iets er werkelijk mag zijn kan er weer verbinding ontstaan. Hierbij gaat het meestal om de verbinding met jezelf. Vanuit verbinding kan een transformatie plaatsvinden.
Hoe blijf je erbij?
Lastig hè, datgene waar je zo graag vanaf wilt, moet je dus eerst helemaal toelaten. En niet alleen maar met je hoofd, maar werkelijk van binnenuit. Je moet het ook écht menen en voelen. Poh.
Hoe doe je dat dan?
De kunst is wanneer je wordt getriggerd én je bent je daar bewust van, om het niet weg te drukken óf direct vanuit de trigger te handelen/reageren.
Stel je voor: iemand zegt iets tegen je waardoor jij je afgewezen voelt. Wellicht is je standaard reactie daarop om in de verdediging te schieten. Of jezelf stil te maken en terug te trekken.
Dan is het de uitnodiging om niet vanuit de aangeraakte emotie te reageren, maar om te verstillen. Je aandacht op je lichaam te richten. Waar te nemen waar de trigger/emotie in je lijf voelbaar is en daar bij aanwezig blijven. Zonder het op te willen lossen, te willen begrijpen of er iets aan te willen veranderen.
Alleen maar aanwezig zijn en blijven. Zo veel mogelijk zonder oordeel.
Moed & daadkracht
Dit vergt moed en daadkracht. Want onbewust zijn we eigenlijk doodsbang voor de pijn die we in onszelf tegen gaan komen. Zijn we bang dat we het niet aan zouden kunnen, niet kunnen verdragen. Misschien zelfs bang voor een mogelijke beerput die opengetrokken wordt.
Het ís ook spannend.
Maar ons onderbewuste is vele malen wijzer dan wij zelf kunnen bedenken. Je krijgt alleen maar datgene wat je ook daadwerkelijk kunt dragen. Nooit meer, nooit minder. Wanneer jij nog niet klaar bent om een bepaalde pijn te doorvoelen, zal het zich niet aandienen. Zo simpel is het uiteindelijk.
Er bestaat geen quick-fix
Het overstijgen van bepaalde trauma’s (want dat ligt natuurlijk onder je trigger) gebeurt bovendien in ‘laagjes’. Zodra je door één laagje heen bent bewogen, kom je op een dieper niveau het volgende laagje tegen. Net als het afpellen van een ui.
Hierdoor kan het soms lijken alsof je nooit af lijkt te komen van een bepaald thema of patroon. Terwijl er in werkelijkheid al enorm veel in beweging is gekomen.
Een quick fix is er dan ook niet. Maar het telkens opnieuw aanwezig blijven in en bij jezelf (en al je triggers) is uiteindelijk wel de enige weg die daadwerkelijk onomkeerbare verandering brengt.
Lastige situaties zullen onvermijdelijk op je pad blijven komen. Die horen immers bij het leven.
Maar wanneer jij telkens opnieuw de moed vindt om aanwezig te blijven in en bij jezelf, ga je vanzelf ervaren: ‘Wat het ook is dat het leven me nog gaat brengen, ik kan het dragen’.