Is ‘trauma’ het nieuwe modewoord?

Als ik de coaches op social media moet geloven zijn wel allemaal collectief zwaar getraumatiseerd. En moeten we daar vooral van alles aan doen. Want je kunt zo getraumatiseerd toch niet rond blijven lopen? Dan kan je toch zeker nooit gelukkig zijn of voldoening ervaren met al dat trauma?

Zeker als je je al iets verdiept hebt in het familiesysteem en hoe trauma generatie op generatie doorgegeven kan worden, kan het allemaal nogal overweldigend worden. Want jeeuutjjee, wat draag je allemaal wel niet bij je aan onopgeloste shit? Want wat een trauma zit er allemaal wel niet in het gemiddelde familiesysteem! En dus in jou! Oorlogen, jappen/concentratie kampen, honger, armoede, misbruik en ga zo maar door.

Trauma als marketingtool

Ja, dat we allemaal getraumatiseerd zijn, dat durf ik ook wel met zekerheid te zeggen. Maar de manier waarop we soms aangespoord worden om eraan te werken is niet altijd even helpend.

Het verkoopt natuurlijk lekker om eerst iemand bewust te maken van wat er allemaal ‘fout’ gaat, om vervolgens de ultieme oplossing te bieden. ‘Heel de moederwond en laat succes toe in je leven!’. Als het toch eens zo zou werken… Helaas is dat niet het geval.

Hard werken om van je trauma af te komen

De valkuil is namelijk voor veel mensen: keihard gaan werken om alles maar te ‘fixen’. Graven en graven en nog eens graven naar alles wat je belemmert en blokkeert. Van jezelf, maar ook van alle generaties voor je. Want het is een trend op social media. De ‘doorbreker’ van generationeel trauma. ‘The badass cycle breaker’. Vaak met een behoorlijke laag (ver)oordeel naar onze voorouders. Poeh poeh, nou nou, wat een (belangrijke) taak. Maar vooral erg onnodig en loodzwaar (en meestal niet heel helpend).

En tja, wanneer je gaat graven kom je altijd wel iets tegen. Voordat je het weet, kom je in een eindeloze loop waarbij je maar bezig blijft met allerlei therapieën, coaching en hulp. Zo erg, dat het zelfs niet voldoende is om in dit leven te blijven, maar zélfs van alles op moeten lossen uit vórige levens. Jezelf afleiden van waar het werkelijk om gaat.

Er wordt vaak met bewondering naar gekeken, terwijl ik alleen maar denk: poh, wat voor zware last leg jij op je schouders. Wat doe je jezelf eigenlijk aan?

‘Fixen’ als vlucht

Ook dit blijven fixen/werken aan jezelf blijkt regelmatig een vlucht te zijn. Het lijkt dan alsof je heel bereid bent naar binnen te kijken, aan jezelf te werken of patronen wilt overstijgen, maar eigenlijk ben je vooral aan het wegkijken.

Door te focussen op wat je allemaal moet ‘fixen’, vergeet je een belangrijke stap: werkelijk voelen. In het hier en nu. En juist dat voelen, daar zijn we (onbewust) vaak bang voor. Dat willen we uit de weg gaan, want door werkelijk te voelen, dáár komen we onze diepste pijn tegen.

Uiteindelijk maakt het niets uit…

Het is namelijk helemaal niet belangrijk of iets trauma is of niet. Het is zelfs niet belangrijk waar iets vandaan komt of waarom je het ervaart. Het enige wat belangrijk is, is jezelf de vraag te stellen: waar heb ik nu last van in het dagelijks leven? Waar loop ik nu zélf daadwerkelijk tegenaan? Zonder alle verhalen of verklaringen.

Misschien merk je dat je vaak (te) hard werkt. Moeite hebt met bij je gevoel komen. Grenzen niet kunt aangeven. Wegloopt van moeilijke gesprekken. Op slot schiet wanneer iemand kritiek geeft. Jezelf wegcijfert en anderen aan het pleasen bent.

Naar de pijn toe bewegen is altijd helend

Het enige wat je hoeft te doen, is erbij aanwezig te blijven wanneer het omhoog borrelt. Wanneer je ermee geconfronteerd wordt. Wanneer je getriggerd wordt en het dus pijn begint te doen. Náár de pijn toe. Niet ervan wegkijken, maar erbij blijven.

Familieopstellingen zijn daar uiteraard helpend bij, maar uiteindelijk zit de meeste heling in het dagelijks leven. In jouw capaciteit (en moed) om telkens het oog weer naar binnen te richten op het moment dat je in een pijnstuk wordt geraakt. Alleen wanneer je bewust bent van wat er in jou gebeurt, kan er mogelijk iets veranderen. Dat gaat geen enkele opstelling of therapie voor je fixen, dat kun jij uiteindelijk alleen zelf doen.

Dus.. adem in… adem uit… laat je niet gek maken door alles wat je op social media ziet. Check regelmatig bij jezelf in gedurende de dag: wat voel ik nu? Wat gebeurt er in mijn lichaam? Zonder enig verlangen er iets aan te veranderen of te moeten fixen.