Kun jij instemmen met het verleden?

De meeste problemen komen voort uit het niet in kunnen stemmen met wat was, waardoor we er last van hebben in het nu. Je kunt geen JA zeggen tegen de realiteit zoals die is of was – op zielsniveau.

Zo proberen we nog van alles te ‘halen’ bij onze ouders wat we gemist hebben in het verleden. Zoals liefde, erkenning of warmte. Of romantiseren we de band die we met onze ouders hebben, zodat de pijn van wat er mis ging niet te hoeven voelen. 

Dit zijn twee dynamieken die ik regelmatig tegenkom in opstellingen:

• Niet kunnen instemmen met wat je wél hebt gekregen
• Niet kunnen instemmen met wat je gemist hebt

Dit uit zich vaak naar mensen in je omgeving, zoals je partner of je eigen kinderen. Wanneer je niet in kunt stemmen met wat je wel hebt gekregen, ga je (onbewust) proberen te halen bij anderen wat je tekortgekomen bent als kind. Maak je een ander verantwoordelijk voor jouw behoeften. Hierbij komt vaak een gevoel van recht hebben op iets. Dat je iets verdient om reden X/Y/Z. Als dat dan niet lukt, dan voel je je afgewezen. Vergetende dat we ondertussen volwassen zijn en nu zélf verantwoordelijk zijn voor onze behoeften. 

Wanneer je niet kunt instemmen met wat je gemist hebt plaats je je ouders over het algemeen op een voetstuk. Zie je alleen de positieve kanten en bagatelliseer je het negatieve. Of je ziet het helemaal niet. Je moeder is je grote liefde/beste vriendin, je vader je held.

Dit veroorzaakt allerlei problemen in het heden. We maken ons afhankelijk van anderen. Gaan op zoek naar erkenning. Ontwikkelen bewijsdrang. Raken verhard of verbitterd. Hebben moeite met het gaan van onze eigen weg. Wachten op goedkeuring of blijven hangen in twijfel. Gaan overmatig pleasen. Om er maar een paar te noemen.

Instemmen met het verleden is confronterend. Vaak pijnlijk. 

Het betekent namelijk dat je het totaalplaatje onder ogen dient te komen. Realiseren wat je wél of níet hebt gekregen, en tegelijk het gevoel van diep gemis van wat je niet kreeg en de pijn van afwijzing toe mag laten.

Het betekent radicaal instemmen met wat was. 

Verstandelijk krijgen we dit vaak wel voor elkaar. Maar het werkelijk laten indalen, dát kost tijd. En mogelijk een flink rouwproces. Schillen vallen mogelijk van je ogen en daar kan behoorlijk wat boosheid (zelfs woede) en verdriet mee gepaard gaan.

Maar wanneer je de pijn helemaal kunt nemen, brengt het bovenal rust. Dan mogen je ouders helemaal je ouders zijn. En jij gewoon kind.

Het maakt je innerlijk vrij. Alleen dan overstijg je mogelijk belastende patronen. Laat je de ballast van weerstand en verzet los.